Nanda was dertig toen ze de diagnose botkanker kreeg en drie jaar later kwam het ook nog eens terug. Na alle behandelingen die ze daarvoor moest ondergaan, waren de artsen heel duidelijk: kinderen krijgen zit er niet in. Maar toen ze kort daarna een knappe man tegen het lijf liep, was ze in een mum van tijd zwanger. Totaal onverwacht, maar erg gewenst.

Als kind zag Iris zichzelf later al moeder worden. Moeder én juf. Inmiddels werkt ze zeventien jaar als logopedist in het speciaal onderwijs, dus juf kan ze afvinken, maar moeder werd ze niet. En dat zorgde voor een zoektocht naar zichzelf en naar hoe het leven in te vullen zonder kinderen. Want hoe geef je je leven invulling als je er vooraf een heel ander beeld van had?

Hoe voelt het om van de ene op de andere dag een ander gezicht in de spiegel te zien? Niet meer je vertrouwde zelf te zijn? Esther weet precies hoe het voelt. Ze was 28 weken zwanger van haar tweede dochter toen ze, tijdens het verven van de kamer van haar oudste dochter van bijna twee, een aangezichtsverlamming kreeg. Haar mond hing scheef en ook haar wang en haar oog deden niet meer ‘gewoon’ wat ze altijd deden.

Mijn vader stapte met tranen in zijn ogen de caravan uit. Hij had net een telefoongesprek met zijn oudste zus beëindigd en zijn tranen en houding maakten ons in één klap duidelijk wat er aan de hand was.