Hoe voelt het om van de ene op de andere dag een ander gezicht in de spiegel te zien? Niet meer je vertrouwde zelf te zijn? Esther weet precies hoe het voelt. Ze was 28 weken zwanger van haar tweede dochter toen ze, tijdens het verven van de kamer van haar oudste dochter van bijna twee, een aangezichtsverlamming kreeg. Haar mond hing scheef en ook haar wang en haar oog deden niet meer ‘gewoon’ wat ze altijd deden.
Foto rechts: Esther voor de aangezichtsverlamming
Haar eerste gedachte: ‘Mijn baby!’
Toen dit gebeurde was haar eerste gedachte: ‘Mijn baby!’ Bij een verlamming aan één kant van het gezicht denken we in het algemeen toch als eerste aan een beroerte en dat was ook wat er door Esthers hoofd ging. Ze riep haar man en korte tijd later waren ze op de eerste hulp. Het moment dat ze had gevoel dat er iets aan de hand was, herinnert Esther zich heel helder, de daaropvolgende uren een stuk minder. Die zijn in een waas aan haar voorbijgegaan.
In het ziekenhuis kwam al snel de conclusie dat het ging om een aangezichtsverlamming, ook wel Bellse Parese. Waarschijnlijk veroorzaakt door een virus dat zorgt voor een ontsteking in de aangezichtszenuw. De aanpak? Stevige medicatie. Maar die wordt niet voorgeschreven aan zwangere vrouwen. Dus Esther en haar man Ron gingen onverrichter zaken weer naar huis, met een verlamming aan één kan van Esthers gezicht, de schrik die er flink in zat en het enige medicijn dat wel mocht: paracetamol.
Confronterend: foto’s terugkijken
Kort daarna vierde het gezin de tweede verjaardag van dochter Vera en de foto’s van die verjaardag terugzien is nog altijd confronterend voor Esther. Dat geldt ook voor de foto’s van de bruiloft van haar zwager en schoonzus die een paar weken later plaatsvond en waar Esther ceremoniemeester was. Het blijft heftig voor haar om ernaar te kijken. Haar oog bleef openstaan en ook haar mond lachte maar aan één kant, terwijl dit een dag had moeten zijn waarop ze vol trots, zwanger, op alle foto’s zou staan. Nu probeerde ze uit alle macht vooral haar ‘goede’ kant op de foto te krijgen.
Ook rondom de bevalling van tweede dochter Sofie, bleven de gevolgen van de aangezichtsverlamming zichtbaar. De opmerking van de kraamhulp blijft Esther nog altijd bij: ‘Je ene oog ging niet dicht bij het persen, dat vond ik zo gek’. Dat was nog voordat Esther iets aan haar had kunnen uitleggen over wat er aan de hand was.
Alles doen voor herstel
Foto's van tijdens de verlamming
Eén blik in de spiegel en je ziet het verschil tussen de Esther van vóór en de Esther van na de aangezichtsverlamming. En dat zie je elke dag, want het is letterlijk ‘in your face’. Dat maakt het accepteren van de gevolgen extra lastig. Esther deed er in het begin dan ook alles aan om beter te worden, om weer helemaal te herstellen van de verlamming. Aan de ene kant zijn dit dingen die zorgden dat ze alles weer kon: logopedie om weer goed te spreken bijvoorbeeld. Aan de andere kant gaat het ook over er weer zo ‘gewoon’ mogelijk uit willen zien. Het liefst zoals het voorheen was.
Esther heeft verschillende therapieën gedaan om de spieren in haar gezicht weer zoveel mogelijk in beweging te krijgen en daarmee de verlamming op te lossen. Botox om wang weer soepel te maken en mime-therapie om de controle over de spieren te bevorderen. Ze ontdekte zelfs dat je iets aan de ‘goede’ kant van je gezicht kunt laten doen, zodat er meer symmetrie ontstaat. Dat ging Esther dan weer net te ver. En misschien is dat wel de start van acceptatie.
Acceptatie: hoe doe je dat?
Wordt het ooit weer zoals het was? Nee, durft Esther daar nu wel op te zeggen. Het helpt om yoga te doen, dat ontspant ook het gezicht, zodat het allemaal wat beter voelt. Een goede balans tussen werken en vrije tijd, werkt ook. Maar er weer zo uitzien als voor deze Bellse Parese, een symmetrisch gezicht hebben, dat ziet ze niet gebeuren. Bij vermoeidheid zal haar oog af en toe niet meewerken en zal ook haar mond haar soms in de steek laten. En inmiddels is dat oké.
‘Ik kan wel blijven mijmeren over hoe het vroeger was, maar daar help ik mezelf niet mee’, is wat Esther hier, heel nuchter, over zegt. ‘Het heeft me geleerd dat uiterlijk niet belangrijk is, gezondheid is veel belangrijker.’ Een paar maanden na de geboorte van jongste dochter Sofie, kwamen ze erachter dat Sofie aan haar rechteroor doof is, toevallig aan exact dezelfde kant als de gezichtsverlamming van Esther. De zorgen die ze daarom hadden, maken wel helder dat gezondheid belangrijker is dan uiterlijk.
Kijken naar jezelf
Het helpt Esther om vaker naar zichzelf te kijken. Daardoor is ze zelf steeds meer gewend geraakt aan hoe ze er nu uitziet. En dat is wat je hebt: nu. Niet vijf of tien jaar geleden, maar nu. Daarom laat Esther juist wel foto’s maken, van zichzelf en haar gezin. Het mag gezien worden, zij mag gezien worden. Deze mooie, nuchtere, krachtige vrouw.
Foto rechts: Esther en haar gezin, bijna 10 jaar later
Reactie plaatsen
Reacties
Esther doet t hartstikke goed , een vrouw met t hart op de goede plek !
En nu ....als je t niet weet zie je er niks meer van
Want je bent wie je bent , en das goed!!
Dankjewel, wat een lief berichtje
Als trotse oom ben ik nog een stukje trotser.
Wat een mooi stuk om te lezen.
En ook ik zag het al niet meer, ook omdat er eigenlijk bijna niets meer van te zien is. X
Lief Jonnie! Gelukkig is het zo goed hersteld inderdaad.