Nanda was dertig toen ze de diagnose botkanker kreeg en drie jaar later kwam het ook nog eens terug. Na alle behandelingen die ze daarvoor moest ondergaan, waren de artsen heel duidelijk: kinderen krijgen zit er niet in. Maar toen ze kort daarna een knappe man tegen het lijf liep, was ze in een mum van tijd zwanger. Totaal onverwacht, maar erg gewenst.
Zelfstandig zijn was belangrijk voor Nanda
Nanda werd groot in een gezin waar hard werken hoog in het vaandel stond. Haar eigen motto was al van jongs af aan ‘zelf doen’, dus toen ze onverwacht zwanger raakte had ze haar leven al goed op orde: een goede baan en een eigen huis. De man van wie ze zwanger werd, had dat niet. Hij had geen werk en leek nog niet zo goed te weten wat hij wilde. Een man om te kunnen redden, zegt Nanda nu ze erop terugkijkt.
Zij zou hem wel kunnen helpen om een baan te vinden, hij trok bij haar in en haar voorbeeld zou hij wel volgen. Maar dat liep totaal anders. Hij werkte niet en zorgde, toen hun zoon eenmaal geboren was, amper voor hem. Nanda vertrouwde hem hun zoon niet eens echt toe. En toch probeerden ze lange tijd om de relatie, hun gezin, wel te laten slagen. Ze wilde dat het zou slagen, voor hun zoon. Maar toen hij het niet zo nauw bleek te nemen met trouw in hun relatie en haar eigenwaarde steeds verder liet dalen, was het klaar voor Nanda. Ze wees hem de deur. En dat gaf ruimte. Ze hoefde niet meer voor twee personen te zorgen, maar kon alle aandacht richten op haar zoon.
Verliefd op de verkeerde man
Inmiddels heeft Nanda een liefdevolle relatie, maar als ze terugkijkt op de relatie die ze had met de vader van haar zoon, weet ze dat het geen houden van was. Het was een verliefdheid, meer is het nooit geworden. Ze wilde hem helpen en samen een gezin vormen, ze had hoop gehad op een toekomst samen. Maar voordat ze hier met deze wijsheid op kon terugkijken, werd ze nogmaals verliefd op de verkeerde man.
Haar zoon was een jaar of drie toen Nanda een relatie kreeg met een collega. Met de wetenschap van nu voelt ze zich erin geluisd. ‘Hoe heb ik twee keer voor eenzelfde soort man kunnen kiezen?’ vraagt ze zich later af. Ook deze man kwam al snel bij haar inwonen en ook nu was ze weer heel snel zwanger, maar daar kwam ze pas na drie maanden achter. De zwangerschap werd het keerpunt in de nog prille relatie: nu Nanda’s aandacht niet meer naar hem ging, maar naar de baby in haar buik, wilde hij van Nanda niets meer weten en sliepen ze bijvoorbeeld niet meer in één bed.
Toch stopte de relatie daar niet
Ook nu hoopte Nanda dat het beter zou worden. Ze wilde geen alleenstaande moeder worden met kinderen van twee vaders. Een situatie waarvan ze gemerkt heeft dat mensen er vaak wat van vinden. Dus gingen ze door. Hun dochter werd geboren en die beginperiode was absoluut geen roze wolk. Haar dochter had geelzucht en moest daarvoor worden opgenomen. Meer dan een week lag ze onder lampen en mocht ze niet worden vastgehouden, wat natuurlijk een enorme impact heeft op zowel Nanda als haar dochter. Maar niet op de vader, zo lijkt het. Hij maakt nare opmerkingen en toont totaal geen begrip voor de situatie: ‘Wat zit je nou te janken?’ zei hij bijvoorbeeld toen Nanda verdriet had omdat ze haar dochter niet mocht vasthouden.
Opnieuw doet Nanda het alleen, ondanks dat ze een relatie heeft. Nanda herinnert zich nog goed dat een verpleegkundige in het ziekenhuis tegen haar zei dat de manier waarop hij op haar reageerde echt niet oké was. En zo vallen er bij Nanda steeds meer puzzelstukjes op hun plek en wijst ze na een tijdje ook deze man de deur.
Hoe kan dit me nu twee keer overkomen?
Dit laat Nanda radeloos en vertwijfeld achter. Hoe kan dit nu twee keer gebeuren? Hoe werd ik nu toch een alleenstaande moeder met twee kinderen van twee vaders? Ze vertelt dat de eerste relatie haar eigenwaarde enorm heeft aangetast. Als iemand vreemdgaat en je zo slecht behandelt, krijg je steeds meer het gevoel het niet waard te zijn. En dat gevoel is geen fijne basis geweest voor de relatie daarna. De aandacht die Nanda in eerste instantie kreeg was fijn en ook nu had ze misschien wel het gevoel deze man te kunnen redden. Haar zelfstandigheid en ook haar zorgzame karakter manoeuvreerden haar twee keer in een vergelijkbare situatie.
Twee kinderen alleen opvoeden: een flinke klus
Vanaf dat punt deed Nanda de opvoeding van haar kinderen alleen. Hard werken, doorzetten, zelfstandig zijn. Dat kan ze en dat doet ze goed. Haar kinderen hebben in hun jonge leven (nu 10 en 13 jaar) al veel meegemaakt en hebben ook wel wat extra zorg nodig. Haar zoon heeft ADD en een angststoornis en haar dochter ADHD en een vermoeden van autisme. Een flinke klus, waar Nanda als alleenstaande moeder voor staat.
Dat heeft haar ook wel eens opgebroken, vertelt ze. De coronatijd was ontzettend zwaar voor het gezin. Ze zaten op elkaars lip en er moest wel gewerkt worden. Gebruikmaken van haar ouders kon toen niet, want zij zaten in een risicogroep. Dit leidde allemaal tot enorm veel stress en ook tot de angststoornis van haar zoon.
Nanda kan het alleen, maar het hoeft niet meer
Waar Nanda eerder vond dat ze alles alleen moest kunnen, is ze daar inmiddels wel op teruggekomen. Ze heeft, al een aantal jaren geleden, hulp ingeschakeld van een coach, maar ook van een psycholoog en inmiddels gaat ze met haar kinderen naar een systeemtherapeut. Dat heeft haar geholpen de lat voor zichzelf wat lager te leggen: het hoeft niet perfect én het hoeft niet alleen. Met deze ontdekking heeft ze via een coach een groep vrouwen getroffen bij wie ze haar verhaal kwijt kan. Dat geeft herkenning, wat vaak al genoeg is om verder te gaan.
En na jaren van alleenstaand zijn en zelfstandig voor haar kinderen zorgen, heeft Nanda inmiddels liefde gevonden. Echte liefde die zo anders voelt dan dat wat de vaders van haar kinderen haar gaven. Een liefde die naast haar staat en haar laat zien dat ze het echt niet allemaal alleen hoeft te doen. Want ze heeft de laatste jaren voldoende bewezen het allemaal alleen te kunnen. Nu mag het samen.
Reactie plaatsen
Reacties