De zeven IUI-pogingen die ze deden, leidden helaas ook niet tot die zo gewenste zwangerschap. De vervolgstap werd ICSI (de eicel wordt buiten het lijf bevrucht en embryo’s worden teruggeplaatst); weer een stukje minder natuurlijk; minder zoals ze het graag gezien hadden. De ICSI-pogingen gaan gepaard met zelf injecteren van hormonen, die een behoorlijke impact op Iris hadden. Iris vertelt hoe heftig dit voor haar was: ‘Ik voelde me soms net een junkie, die in de auto, onder een lantaarnpaal haar volgende shot injecteerde’. En niet alleen de injecties waren vervelend en spannend, ook het effect van de hormonen was heftig. ‘De hormonen namen me helemaal over en dat maakte me geen leuker mens’.

Twee embryo’s, twee kindjes

Hun omgeving had het stel al vroeg betrokken bij hun kinderwens die maar niet in vervulling ging, maar ondanks dat was het soms eenzaam. Iris herinnert het zich als een pittige tijd die, of je het nu wilt of niet, vooral in het teken staat van ziekenhuisbezoeken, hormoonspuiten en alles vooral ondergaan. ‘Jij bent degene die het ondergaat, een ander niet, dat was soms best eenzaam’. En toch is de wens om zwanger te worden op dat moment groot genoeg om door te gaan.

Bij de tweede ICSI-poging worden er twee embryo’s teruggeplaatst bij Iris en voelt ze: dit zijn twee kindjes, dit zijn mijn twee kindjes. Maar ook die maand wordt ze weer gewoon ongesteld en mag het niet zo zijn voor het stel. Na deze poging nemen ze, zoals ze al die tijd al deden, even de rust om op adem te komen. Even weer gewoon leven en niet alles in het teken zetten van zwanger worden. En dan ineens komt het onderwerp pas weer ter sprake als iemand anders hen vraagt of ze nog verder gaan met het laten uitkomen van hun kinderwens. ‘Nee’, antwoorden Iris en Auke afzonderlijk van elkaar. Los van elkaar blijken ze beiden te weten dat ze er niet mee verder willen, dat het klaar is.  Zonder dat ze dat naar elkaar hebben uitgesproken.

Maar alleen aanvoelen blijkt niet altijd voldoende als je je leven anders moet gaan indelen dan dat je het altijd voor je zag. Het is fijn om soms ook woorden te geven aan wat je voelt of wat je van elkaar verwacht. Een fijne systeemtherapeut hielp het stel om daar samen naar te kijken. En dat heeft hen, naast het samen op de motor rijden, ook dichter bij elkaar gebracht.

Fysiek dichtbij elkaar is het stel trouwens niet altijd. Het zoeken naar een andere invulling van hun leven, leidde ook tot andere keuzes in werk, waardoor Auke vaker langere tijd in het buitenland is. Het alleen thuis zijn valt Iris soms zwaar. En ook daarin blijft ze de zoektocht met zichzelf aangaan. Ze daagt zichzelf uit en gaat de confrontatie aan, waardoor ze juist steeds meer in contact staat met dat oer-gevoel dat ze niet als moeder heeft kunnen inzetten.

Betekenis geven aan je leven

Jezelf steeds weer recht in de spiegel aankijken. Voelen wat er te voelen valt, ook al komt datzelfde gevoel steeds opnieuw voorbij. Dat is wat Iris blijft doen. Ze gaat de confrontatie met zichzelf en alles wat ze is steeds weer aan. Door te sporten bijvoorbeeld, maar ook door bijzondere reizen te maken, in ijskoud water te stappen en zich te laten coachen door iemand die dwars door haar heen prikt. Zo blijft ze in verbinding met zichzelf, met wat ze voelt en ook met de rouw om een leven dat niet is. Eén van die bijzondere reizen die ze maakte was een reis naar Finland. Een land waar Iris zich enorm op haar plek voelde en nog meer kon verbinden met zichzelf.

En vanuit die verbinding met zichzelf, vindt Iris ook de verbinding met de mensen om haar heen. Op de vraag hoe je invulling geeft aan een leven zonder kinderen, is verbinding haar antwoord. Dat geeft voldoening in haar leven. Verbinding met de kinderen op haar werk, die soms niet kunnen praten, maar met hun hele lijf wel spreken. Verbinding met haar familie, bijvoorbeeld door er vaak te zijn voor de kinderen van haar zus en de kinderen van Aukes zus. En deze kinderen kunnen ook een groter beroep doen op hun oom en tante, juist doordat ze geen kinderen hebben. Dat levert een bijzondere band op. Zo bijzonder zelfs, dat er een Zus-van-je-moeder-dag in het leven is geroepen, in plaats van moederdag.

Verbinding met de ander, vanuit verbinding met jezelf

Voor de rest van haar leven neemt Iris de rouw om wat niet mocht zijn met zich mee. Het verdwijnt soms naar de achtergrond, maar ineens kan het ook wel alom aanwezig zijn in haar lijf en haar gedachten. Dat is een belangrijke reden voor Iris om haar verhaal te delen. Het blijft een deel van haar, dit verdriet. Hoe goed het ook lukt om haar leven op een fijne manier invulling te geven, ze heeft dit te verweven in haar leven, want vergeten kun je het niet. En dat verweven doet ze door te blijven voelen wat er is, in verbinding te zijn met zichzelf, en daarna met de ander. Met haar man, met haar familie en met de andere mensen om haar heen. Op een natuurlijke manier, in contact met haar eigen oer-gevoel.